Een beetje late winterbloeier deze keer: de camelia (Camellia). Binnenkort te zien, ze bloeit vanaf februari. Ik zag ze onderweg al in tuinen staan met grote knoppen.
Als ze eenmaal bloeit, dan is de camelia niet te missen. Veel winterbloeiers die ik eerder liet zien, bloeien met wat bescheiden bloemetjes. Maar de camelia springt er echt uit met grote roosachtige bloemen.
De camelia is een groenblijvende heester. De glanzende bladeren lijken wel wat op die van de rododendron. Uit dikke knoppen komen roze, rode of witte bloemen. Zelf ben ik niet zo’n fan van die witte bloemen, die worden al heel snel bruinig. Vroeger (halverwege de 19e eeuw) werden die witte veel gebruikt voor corsages.
Er zijn verschillende soorten:
- Camellia japonica, ook wel Japanse roos genoemd, het meest geplant in de Nederlandse tuinen.
- Dan is er Camellia sinensis. Dit is de theeplant, waarvan de blaadjes geoogst worden voor thee. Met kleinere bloemen. Vooral te vinden op theeplantages.
- Er is ook een herfstbloeiende soort Camellia sasanqua, die bloeit in september-oktober. Dan bloeien er veel meer bloemen, dus de plant valt minder op.
Daarnaast zijn er honderden varianten gekweekt.
Standplaats
Camellia japonica is afkomstig uit Zuidoost Azië (Japan, China, Himalaya). Het is een bosplant. In Nederlandse tuinen heeft ze daarom een beschutte plaats nodig, in de halfschaduw.
Niet op het oosten, het is belangrijk is dat ze geen felle (ochtend)zon krijgt en geen oostenwind. Verder houdt ze van een beetje zurige grond die niet kletsnat is.
De struik is wintergroen en winterhard tot ongeveer -10º C. Jonge planten hebben ’s winters wat bescherming nodig. De plant is ook geschikt als kuipplant. Dan is het wel verstandig om haar bij strenge vorst binnen te zetten.
Mocht je binnenkort een plant tegenkomen en denken “He, nu al een bloeiende roos?” Grote kans dat het een camelia is, de Japanse roos zonder doornen.
Ps: Bij de verkiezing van de Europese boom van het jaar 2024 is de Portugese boom een 300 jaar oude Camellia Japonica.
Sommige stukken, vooral in de buurt van de vijvers waren erg nat. Het was ook erg rustig, dat kwam goed uit. Voor mijn wandelchallenge was vandaag de opdracht om “silly walks” uit te voeren, dat kon ik hier mooi doen zonder publiek. Schijnt erg goed te zijn voor je spierkracht en voor calorieverbruik. En voor de lachspieren natuurlijk. 
Niet zo heel bekend. Ik ben hem in een privétuin nog niet tegengekomen. Deze foto’s maakte ik in Arboretum Kalmthout.
(Helleborus orientalis in vele kleuren)
Opnieuw nam ik me voor om in een ander seizoen hier terug te komen om de azalea’s en de pioenen in bloei te zien bijvoorbeeld. Dit arboretum werd niet voor niks vorig jaar “Garden of the Year- overseas” van de Britse RHS (Royal Horticular Society).
Het resultaat van de kruising is deze winterbloeier, Viburnum x bodnantense. Bodnantense, omdat de struik voor het eerst werd aangeplant in Bodnant garden in Wales. Viburnum hoort bij de kamperfoeliefamilie. (Caprifoliaceae). En net als de bekende kamperfoelie, geurt hij ook.
Hoewel de plant winterhard is, geeft hij de voorkeur aan een plek tegen een beschutte muur. Het is een klimplant. Hij heeft daarbij wel hulp nodig. Als je hem niet aanbindt wordt het al gauw een bodembedekker. Twijgjes die op de grond vallen, en als dat een beetje voedzame grond is, gaan gemakkelijk wortelen. Hij heeft een slordige groei en moet regelmatig gesnoeid worden, want de takken groeien kriskras door elkaar heen. Snoeien is het beste na de bloei.
De boomvarens stonden goed beschermd, niet alleen tegen de koude maar vooral ook tegen de regen, nog te wachten op het warme seizoen.
stiensbuitenblog 
Recente reacties