Hoe gaat het in de tuin?

Eigenlijk best goed.

De maand mei is omgevlogen! Na alle regen is er nu volop zon, mijn tuin gedijt daarbij. Als ik tenminste regelmatig water geef. Vrijwel elke dag loop ik met een grote gieter door de tuin om al het jonge spul water te geven.

Er is werk aan de winkel.

De bietjes en de wortels moeten nu dringend uitgedund worden. Omdat de eerste zaaisels niet opkwamen, heb ik de tweede zaai veel te dik gezaaid. Een soort hypercorrectie?

De peultjes zijn ook de tweede keer spaarzaam opgekomen. Ik heb het net tegen de duiven weggehaald toen ze er doorheen dreigden te groeien. Er staan nu takjes en stokjes tussen. Daar kunnen ze zich aan vasthechten bij het groeien én het helpt waarschijnlijk ook nog tegen de duiven. Het net bij de koolplanten hangt er nog.

Door de droogte blijven de slakken weg. De dahlia’s groeien dus onaangetast door. Vooral naaktslakken zijn dol op die verse dahliatopjes.

Een paar pompoenplanten bloeien al, maar het is nog te weinig voor bestuiving. De tomatenplanten staan er goed bij. Maar de boontjes. die ik binnen had voor gezaaid, hebben te lang binnen in een potje gestaan. Ik heb ze nu uitgeplant, ik hoop dat ze het nog gaan redden. Voor de zekerheid heb ik er ook nog boontjes bij gelegd.

Vanmorgen heb ik het voortuintje gefatsoeneerd, want een wildernis dreigde. De klimroos bloeit prachtig, maar hing zo laag voor de deur dat de postbode waarschijnlijk niet ongeschonden bij de brievenbus kon komen. De roos is nu goed opgebonden. De uitgebloeide muurbloemen hingen aan alle kanten buiten het tuinhek. Om te voorkomen dat ze zich overal uitzaaien heb ik de meeste afgeknipt.

En tot slot ook hier weer alles water gegeven. Dat gieten blijft nog wel even zo.

Sneeuwklokjesboom (Halesia)

Vier jaar geleden verbleef ik een paar dagen in een klooster. Ik wandelde elke dag in de kloostertuin en zag een boom met deze vruchten. Ik vond het leuke vormpjes om te tekenen en nam een takje mee naar binnen. Maar hoe deze boom heette, ik kwam er niet achter. Het takje raakte in de vergetelheid.

Tot vorig najaar. Toen zag ik in het Bomenmuseum/Gimborn Arboretum in Doorn dezelfde vruchten weer. Ze hingen aan een boom met een naambordje: “Sneeuwklokjesboom; Halesia carolina. Monticolagroep”. Mijn boomvruchtjes hadden nu een naam: de sneeuwklokjesboom.

Halesia komt uit Noord Amerika. In het oosten van de VS kan hij uitgroeien tot 30 meter hoogte. Van de verschillende Halesia soorten komen er  twee voor in Nederland: de Halesia monticola en de H. carolina. De H.monticola is groter dan H. carolina, hij kan uitgroeien tot een echte boom van zo’n 10 meter. Halesia carolina  (een subsoort van H.monticola)  blijft meer een grote struik.

Het is een tamelijk sterke boom, die vochtige, zure grond nodig heeft, maar ook redelijk goed tegen droogte kan. Je komt hem niet zo vaak tegen. Hij zou in een grote tuin kunnen staan, meestal wordt hij aangeplant in parken.

Hij bloeit eind april-mei. Aan die bloei dankt de boom zijn Nederlandse naam: het lijken sneeuwklokjes hangend aan een takje. Die bloei wilde ik ook zien! Dit voorjaar ging ik daarom op zoek naar een bloeiend exemplaar. Deze keer in Amersfoort. In het bomenwandelgidsje van de gemeente vond ik een sneeuwklokjesboom met de plaats waar hij is aangeplant: het Zocherplantsoen. Aan de straatkant, waar ik eigenlijk nooit loop. Daar staat hij op een grasveld dicht aan het water. En ja, het lijken inderdaad net sneeuwklokjes. De vruchten blijven trouwens lang hangen. Want ik zag ze ook nu in mei nog steeds tussen de bloemen zitten.

De cirkel is rond, ik heb de sneeuwklokjesboom gezien in bloei en met vruchten.

Hoe gaat het in de tuin?

Korte update

Het kan snel gaan: nog maar een week geleden zag de achtertuin er kaal en vooral heel nat uit. Maar nu is alles anders.

Dankzij het droge weer heb ik heel veel kunnen doen. Alle dahlia’s zitten in de grond. Ik heb spruiten geplant, één pompoenplant en ook de twee grootste tomatenplanten.

De peultjes, de wortels en de kapucijners staan boven de grond. De akeleien staan volop te bloeien, dat geeft me altijd een vrolijk gevoel, zoveel kleur.

Tegen de duiven heb ik een net gespannen over de spruitenplanten, met behulp van de stevige stelen van de aardperen van vorig jaar. Ook over de peultjes hangt een net. Tegen de slakken heb ik eierschalen en slakkenkorrels gestrooid. Daarnaast heb ik halve flessen over sommige plantjes gezet en een oude lampenkap over de pompoenplant. 

En nu mag alles gaan groeien, zowel de planten buiten als die nog binnen staan te wachten tot ze ook groot genoeg zijn om naar buiten te gaan.

Wordt vervolgd…….

Leerdam: het Nationaal Glasmuseum en bloesem

Je zou het haast vergeten door alle regendagen van de laatste tijd. De maand april had ook zonnige dagen. Op zo’n zonnige dag eind april gingen wij naar Leerdam op zoek naar de bloesem én glas. We hadden een wandeling van de ANWB “Parels langs de Linge” van 11,5 km. Eerst wilden we naar het Glasmuseum. Leerdam is nu eenmaal de glasstad en wandelmaatje Corinne verzamelt glas dus……

De route ging langs de haven de Lingedijk op. Het Glasmuseum ligt aan die Lingedijk, een behoorlijk stuk buiten het stadje. In mijn herinnering was het één oude villa, maar het museum was intussen uitgebreid met loopbruggen naar een ander pand.

Er was enorm veel te zien: van gebruiksglas (O ja, dat hadden we vroeger thuis ook!) tot grote vazen en kunstzinnige vormen. Geblazen, gegoten of geperst glas. Natuurlijk veel werk van Nederlandse ontwerpers als Copier, Berlage en De Bazel, die allen ontwierpen voor de Leerdam Glasfabriek.

Tussendoor ook nog hedendaagse installaties met bijzondere toepassingen van glas.

Maar wij wilden ook nog wandelen. Dus terug naar de route. Na een vrij druk fietspad liepen we verder over een grasdijk in de richting van Asperen. Het was een mooi stuk. De dijken waren omzoomd met wit van fluitenkruid en geel van koolzaadbloemen. Na Asperen volgden we de slingerende Lingedijk richting Acquoy. Hier deelden we de dijk weer met fietsers.  Het idee was om bij Acquoy dwars door te steken terug naar Leerdam. En hoewel het een prachtige route was, leek er geen eind te komen aan dat slingerende dijkje. We wilden onderweg ergens lunchen, maar we kwamen slechts één tent tegen en daar werden we onvriendelijk weggebonjourd omdat ze vol zaten.

Toen kwamen we bij de kerk in Acquoy. Dit was het punt waar ik bedacht had dat we de route konden afsteken, omdat we lang in het museum waren geweest. Het was op het kaartje ongeveer op de helft van de route. Dan zou het op zo’n 6 km zijn. Het voelde echt als veel langer, wij namen de bus terug naar Leerdam.

We eindigden deze heerlijke dag op een terrasje aan het water.

Hier meer informatie over het Glasmuseum.

Hoe gaat het in de tuin?

Tot nu toe heb ik het niet veel over mijn tuin gehad. Er was simpelweg weinig te melden.

Achter heb ik in maart wortels, bietjes en peultjes gezaaid. De wortels en de bietjes zijn niet opgekomen. Van de peultjes erg weinig en van wat er stond zijn de topjes opgevreten door de duiven. Afgelopen week heb ik alles opnieuw gezaaid. maar daarna heeft het zo keihard geregend dat ik vermoed dat het zaad weggespoeld is. Bovendien heeft de regen, gecombineerd met de wat hogere temperaturen, een explosie aan slakken opgeleverd.

Binnen staan de zaailingen zich te verdringen in de vensterbank. De grootste heb ik verplaatst naar de schuur. Als ik ze nu in de tuin plant, zullen ze binnen een dag opgegeten zijn. Ik ga mijn verwachtingen naar beneden bijstellen. Want ook deze week wordt weer veel regen verwacht. Alleen de rabarber doet het goed op zoveel nattigheid.

Tot zover de achtertuin.

Maar dan het voortuintje.

Daar bloeit van alles: maart/april de muurbloemen, blauwe druifjes en de oude wijfjes (Ipheion). Omdat het toen nog best koud was, bloeiden ze heel lang door. Nu zijn de blauwe druifjes uitgebloeid en staan de hyacintjes en nog een enkel oud wijfje te bloeien. De akeleien beginnen ook net. En dat terwijl de Helleborusbloemen nog niet weg zijn, maar langzaam verbleken. Ook de muurbloemen gaan nog door.

De Alstroemeria zorgt echt voor een verrassing! De afgelopen jaren verdween ze in de winter, om in de zomer vrij beperkt terug te komen met een enkele bloem erin. Maar deze winter is ze gebleven en ik zie nu al bloemstelen. Bovendien heeft die ene pol zich enorm uitgebreid. Als ze zo doorgaat, dan zal ik een stuk van de  ondergrondse knolletjes moeten opgraven. Dat is nog best lastig, omdat er zoveel andere bolletjes in de grond zitten.

Tot zover mijn tuinperikelen.

Bollen, bollen, tulpenbollen

Vorige herfst was ik in de “Theetuin”, die ligt op het bolwerk in Weesp. Dat is de tuin van Jacqueline van der Kloet. Er bloeiden toen bijvoorbeeld Japanse anemonen en Gaura Leidheimeri. Maar de beste tijd om de tuin te bekijken is echter in het voorjaar, wanneer de bollen bloeien.

Want bloembollen zijn haar specialiteit. De tuin is het hele jaar door te bezoeken, maar in april houdt ze een “inspiratieweekend”, bedoeld om te laten zien hoeveel combinaties er wel niet mogelijk zijn van bloembollen met andere planten, zowel vaste als eenjarige.

Ik ging er kijken om mijn voorjaarsgevoel een beetje op gang te helpen. En het was tenminste droog op die zaterdag.

Het voordeel van de koude lente is wel dat bloemen niet snel uitgebloeid zijn. Het was er een echt bloembollenfeest.

Ik zag deze vrolijke combinatie van gele tulpen met vergeet-mij-nietjes.

Vooral de combinatie van tulpen met Euphorbia  vond ik verrassend mooi.

Achter in de tuin werden ook planten verkocht, ik kocht oranje teunisbloem. Ik zie al voor me hoe die gaat combineren met havikskruid en goudgele crocosmia.

“Een jaar in mijn tuin”

Uit de bieb haalde ik dit boek van Jacqueline van der Kloet. Verrassend voor mij begint het boek niet met het voorjaar, maar met de maand september. De maand waarin ze afscheid neemt van de zomer. Per maand vertelt ze met veel foto’s wat er gebeurt in haar tuin. Elke maand geeft ze een lijstje favoriete planten/ kleur. Eigenlijk zou ik dit boek elke maand uit de bieb willen lenen. Of misschien toch aanschaffen?

Heel erg leuk is de serie foto’s van elke maand hetzelfde stuk van de tuin. Je ziet hem dan veranderen met de seizoenen. Ik denk dat ik dat ook eens ga doen: elke maand een foto vanaf hetzelfde standpunt.

Tulpen overhouden

Ik bladerde natuurlijk meteen door naar de maand april. Daar lees ik hoe ze de tulpen jaarlijks overhoudt.

Van tulpen wordt altijd gezegd dat je ze na het voorjaar moet “oprooien” en ze dan in het najaar opnieuw planten. Dat is lastig als je ze mengt met andere planten.

Zij lost het zo op: ze laat de tulpenbollen in de grond. Zodra er in het voorjaar de punten boven de grond komen, strooit ze er koemestkorrels omheen. Die mest wordt langzaam in de grond opgenomen en de bollen nemen die voedingsstof dan op als ze gaan bloeien. Op deze manier komen haar tulpen elk jaar terug, zij het dat ze wat kleiner worden.

Ik heb tulpen ook altijd in de grond gelaten (vooral uit gemakzucht). Soms verdwenen ze dan, soms vormden ze alleen blad, maar sommigen kwamen terug. Het strooien van de koemest ga ik nu ook proberen.

Natuurlijk heb je in het voorjaar ook altijd nog kale plekken in een tuin. Dat is heel mooi op te lossen met bollen in potten, die zijn hier ook volop toegepast.

Blauwe druifjes, boshyacintjes en slanke sleutelbloem (Primula elatior). 

de Theetuin, Weesp

“Een jaar in mijn tuin”,
Jacqueline van der Kloet

Het Cotlandenpad

Klompenpad tussen Amerongen en Leersum (11,5 km)

Het zou een zonnige dag worden en de volgende dag zou het weer gaan regenen. Hoog tijd voor een langere wandeling op die ene zonnige dag.

 

Amerongen

Ik begon mijn wandeling bij het kasteel Amerongen, hoewel de route net wat verder weg begint. Ik maakte eerst een korte wandeling door de kasteeltuin, die nog niet veel kleur had. Daarna volgde ik het klompenpad dat rondom het kasteel loopt en door de kleine straatjes van Amerongen. Het dorp bestaat al sinds de Middeleeuwen en was vroeger bekend door de tabaksteelt. De tabaksschuren die er nog zijn, zijn nu vaak verbouwd tot woonhuis. 

Als snel was ik het dorp uit en sloeg ik een pad in van Landgoed Zuylestein, vanaf hier liep ik onverhard. Waar kasteel Amerongen alleen een tuin heeft met een gracht eromheen, ligt kasteel Zuylestein op een  uitgestrekt landgoed. 

Op het landgoed zijn akkers, maar ook veel bos. Af en toe passeerde ik een boerderij.

De sleedoorn bloeide uitbundig en omdat er nog geen blaadjes aan de struiken zaten, gaf het een prachtig kantachtig effect.

Ik zag speenkruid langs de sloten en bosanemoontjes in de bermen tussen de bomen. 

Halverwege maakte de route een uitstapje naar landgoed Kollaard, dat onderaan de Lekdijk ligt. Daar zag ik deze moeder met veulen. 

Het is altijd weer vertederend om te zien hoe zo’n jong veulen, nog wat wiebelig op de benen, zijn moeder opzoekt. 

Na nog een boerderij keert de route weer terug op landgoed Zuylestein. 

Landgoed Zuylestein verkoopt groenten, fruit, vlees en andere producten van het eigen bedrijf. Helaas was het hek op slot, het kasteel en de winkel zijn alleen vrijdag t/m zondag open. Dat is jammer, ik had wel wat mee willen nemen voor thuis. Het kopje koffie liep ik er dus ook mis. Gelukkig had ik water en brood bij me.

Van het kasteel en de tuin was vrijwel niets te zien door de hoge muren. Volgens de routefolder is het één van de weinige Hollands-classicistische tuinen die nog intact zijn. 

Onderweg kwam ik de varkens tegen, die hier in het bos worden gehouden, gescheiden van het pad door een schrikdraad. Dit zijn echt varkens, zoals ik ze van vroeger herinner: grommend en snuivend en etend. Ze liepen nu vlakbij het kasteel, maar ze worden af en toe verplaatst naar andere stukken bos. 

 

Na het kasteel was ik al weer bijna terug in Amerongen. 

Op de website lees ik dat je het poortgebouwtje kan huren voor vakanties. Dan zit je echt op een mooie plek!

Cotlandenpad is een mooi klompenpad, voor het grootste deel onverhard. Met een prettige afwisseling tussen bos en agrarische gebied. 

Cotlandenpad: iets over de naam (uit de routefolder).
De naam van het pad komt van een verkavelingseenheid die in het gebied voorkwam: de zogenaamde cotlanden of collanden. Het ging om een kleinere verkavelingseenheid dan gebruikelijk was, maar de grootte is niet precies uit te drukken. Mensen die eigenlijk geen recht op grond hadden, de onvrijen, kregen een klein stuk woeste grond om te ontginnen. Deze mensen woonden in een kot of cote en werden keuters of kotters genoemd

Lees hier meer over Zuylestein

Hoe gaat het in de tuin?

Intussen is het april  Tijd om weer eens iets te schrijven over mijn tuin. De afgelopen weken was er nog niet veel te melden. Het was vooral nat en ik wilde geen klaagblogs schrijven over de regen en de nattigheid.

Ik maakte gebruik van de nattigheid door wat akeleiplanten van achter naar voren te verplaatsen. Dat is best lastig omdat ze een diepe penwortel hebben. Maar nu zijn ze a.h.w. “ingeregend”.

Het gaat toch wel door

Verder gaat het gewoon door in de tuin: de rabarber staat er goed bij. De pluksla die ik buiten zaaide in een pot is opgekomen. Helaas blijkt dat ik ze te dik heb gezaaid. Slazaad is zo fijn, daarvan zaai je snel te veel. Maar ach, ik heb nog een flinke voorraad slazaad. De bietjes, peultjes en wortels die ik  in de volle grond zaaide, zijn nog niet te zien. Ik hoop dat ze niet zijn weggespoeld. De aardbeien die ik verplaatste staan er goed bij.

In het kruidenhoekje zie ik de Lavas/maggiplant al flink omhoog schieten. Van de tijm heb ik de hele winter kunnen gebruiken en ook van de salie. Alleen de bieslook blijft wat achter, het zijn nog erg kleine sprietjes. In de rozemarijn zitten bloemetjes.

Van de knoflooktenen die ik dit najaar plantte zijn er twee niet opgekomen, de anderen staan er mooi bij. Nog een paar maanden, dan kan ik ze oogsten. Voor nu knip ik er alvast wat van het groen af, want dat heeft ook die knoflooksmaak en kan in allerlei soepjes en schotels meegekookt worden.

Eten uit de tuin

Het eerste dat ik in het voorjaar uit de tuin kan eten is paardenbloemblad. Vooral het jonge blad is lekker mals en kan goed in een stamppotje met stukjes appel en wat kaas en/of noten. Deze week at ik ook winterpostelein.

Ik haalde het onkruid weg in de voortuin van de buren. Daar zat winterpostelein tussen. Veel mensen herkennen dat niet als eetbaar. Maar ik heb het apart gehouden en at ’s avonds een salade van winterpostelein (met avocado). Lekker fris en barstensvol vitaminen. Omdat ik zo druk bezig was, vergat ik een foto te maken. Deze foto komt van “Diana’s mooie moestuin“. Zie je dit plantje ergens staan, goed wassen en het kan zo in de salade.

De binnenzaaisels

De tomaten, palmkool en pompoenen staan boven de grond. De tomatenplantjes en de palmkool zijn nog wel piepklein. Nu ga ik boontjes en zonnebloemen binnen voorzaaien en misschien ook nog wat kapucijners.

De afrikaantjes zijn ook goed opgekomen. Dit is een laagblijvend soort. De laatste twee jaar werd het steeds niks met die afrikaantjes. Daarvoor had ik andere, die behoorlijk hoog werden en zich ook spontaan uitzaaiden. Maar ineens was ik ze kwijt.

Tot slot nog een echt lenteplaatje, lammetjes bij de schaapskooi in park Schothorst. Fijne Pasen!

De botanische tuin in Münster

Onlangs was ik een paar dagen in Münster en hoewel het nog vroeg in het jaar was, wilde ik toch de botanische tuin zien. De botanische tuin is een tuin van 5 ha. midden in de tuin van het “Slot Münster”, een voormalig bisschoppelijk stadskasteel dat nu wordt gebruikt door de universiteit.

Ik maakte eerst een rondwandeling door de slottuin, die nog tamelijk kaal was. Maar de rododendrons begonnen al te bloeien en overal hoorde ik vogels. Zodra ik door het hek van de botanische tuin liep, viel me vooral het geel op van de vele soorten narcissen.

Door de hele tuin zag ik die narcissen in allerlei soorten en maten.

Ik zag nog helleborussoorten, soms al uitgebloeid, soms nog in bloei, en veel stinzenplanten:

• het zomerklokje (Leucojum aestivum),
• kleine boshyacintjes, bosanemonen
• en de vingerhelmbloem, een paarse en een witte soort.

De tuin was goed onderhouden. Het was voor mij wat frustrerend dat overal naambordjes stonden van planten die pas later in het jaar uit de grond tevoorschijn zouden komen.

Naast al die kleine stinzenplantjes waren er ook een paar grote bloeiende blikvangers, zoals

• bloeiende magnoliasoorten,
• en de camelia (Camellia Japonica,) 

De ramen van de oranjerie stonden wijd open en daar zag ik Hibiscus, Bougainville en Chinese roos in bloei staan.

Hoewel het een regenachtige dag was, was het net zonnig toen ik hier was. Aan de kassen ben ik daarom niet meer toegekomen. Terwijl ik op een bankje een mandarijntje at, keek ik naar die kassen en ik zag er kamerplanten op reuzenformaat staan. Planten die bij mij in een bescheiden pot staan, worden in zo’n kas zomaar een paar meter hoog.

Het was helaas niet de hele dag zonnig. Daarom hier nog een plaatje van het slot Münster, toen het weer er heel anders uit zag. Het vervolg van mijn wandeling hield ik het dan ook niet helemaal droog. De wandeling eindigde in het kleine, wonderschone Museum voor Lakkunst.

De botanische tuin in Münster is echt een tuin waar ik in een ander seizoen nog eens heen wil. Met de trein is het bovendien helemaal niet ver weg. De tuin is het hele jaar door gratis toegankelijk.

Meer informatie over de tuin lees je hier.

En hier over het Museum voor Lakkunst

(Kom er thuis achter dat het Museum eigendom is van BASF)

Een wandeling langs de Geul

Wandeling van Houthem-Sint Gerlach naar Schin op Geul (ca 10 km)

Vorige week wandelde ik weer eens in Limburg. Gelukkig waren er toen nog geen dassen gesignaleerd onder het spoor tussen Den Bosch en Eindhoven en dus treinde ik ongestoord naar Maastricht en gelukkig geen staking bij Arriva, dus zo door naar Houthem Sint Gerlach. Reizen per trein is af en toe een behoorlijk avontuur! In Houthem Sint Gerlach trof ik mijn wandelmaatje.

Houthem Sint Gerlach

Het dorp Houthem is vernoemd naar Sint Gerlach, een kluizenaar die er in een holle eik leefde. Er is een kerkje aan hem gewijd en er is een kasteel. Op het terrein van “Chateau Sint Gerlach” waren beelden te zien. In Limburg heten kastelen soms Chateau (wat mijn buitenlandgevoel alleen maar versterkt).

We bekeken de beelden en dronken er koffie. Daarna gingen we op pad met een beetje miezerregen. Het pad langs de Geul was drassig en her en der lagen omgevallen bomen, duidelijk het werk van bevers.Mij vielen ook de bomen met maretak (mistletoe) op. We kwamen ze later nog vaker tegen. Al snel liepen we Valkenburg binnen. Toen brak de zon door en we besloten om door te wandelen naar Schin op Geul.

Verder langs de Geul.

Het was er veel minder modderig en er bloeide ook al van alles: speenkruid, narcissen en ik zag ook pollen met deze paars-roze vingerhelmbloemen (Corydalis solida). Vingerhelmbloem is een stinzenplant, die zich uitgezaaid zal hebben vanuit een (kasteel)tuin.

Best bijzonder vond ik dat er al magnolia’s bloeiden, bijna een maand vroeger dan volgens de boekjes! Ook bij mij in de buurt had ik zal al gezien maar dan nog met knoppen.

magnolia, foto Corinne Simons

Nog meer kastelen

We waren Valkenburg nog maar net uit en kwamen alweer een kasteel tegen: Kasteel Schaloen. Waarom dit dan weer “kasteel” heet en niet ook “chateau” is mij niet duidelijk.

We besloten te pauzeren bij Schaloen, er zit een brasserie in het koetshuis.

Jammer genoeg was de kasteeltuin nog niet open. Wel een reden voor  mij om later in het jaar nog eens terug te komen. Er vlakbij ligt Het Genhoes, een boerderij-kasteeltje. Ook hier zagen we weer de maretakken in de boom. Daarna was het niet ver meer voor we Schin op Geul binnenliepen. Alleen nog een laatste klimmetje naar het station.Het was een mooie wandeling op een mooie dag. Lekker gewandeld, bijgekletst en onderweg ook nog veel gezien.

Een routebeschrijving heb je eigenlijk niet nodig, zolang je de Geul volgt.