Stadse Trage tocht Vleuten (10 km)
De trein naar Vleuten zit mudjevol met sprookjesachtige mensen, elfen m/v, koninginnen, meisjes met bloemen in het haar enz. De mannen zijn in de minderheid, maar ze zijn er wel. Het blijkt dat ze allemaal naar “Elfia” gaan, een sprookjesachtige dag bij kasteel De Haar. Wat dat is weet ik niet. De dames, die ik het vraag, gaan voor de eerste keer en weten het ook niet precies.
In Vleuten ga ik in mijn eentje rechtsaf, de elfen verzamelen zich bij de bushalte. Tijdens het eerste stuk van deze Trage Tocht bedenk ik dat ik ook beter naar “Elfia” had kunnen gaan. De route slingert door een woonwijk, het is een saai stukje. Pas als ik bij het gemaal kom, wordt het beter. De woonwijk ligt nu aan mijn linkerhand. Aan de rechterkant loop ik in het groen over een graspad langs het water.
Ik volg dit water een tijdje tot ik in de perenwijk kom, de straten hebben hier namen van perenrassen: Clappsperenlaan, Souvenirperenlaan enz. Dan door naar de tuinenbuurt (Heidetuin, Bloementuin enz.) en via een aantal vlonderpaden kom ik bij een winkelcentrum.
Na een kopje koffie ga ik verder voor de betere helft van deze wandeling: richting het Maximapark. Het is leuk om nu eens vanaf deze kant het park binnen te lopen. Meestal ga ik vanaf station Terwijde, dan kom je meteen in de “Binnenhof”. Nu kom ik via brede lanen (de Buitenhof). Het park is hier heel ruim opgezet.
Als ik het bordje “Japanse tuin” zie, wijk ik van de route af om die te gaan bekijken. De laatste keer dat ik hier was, was hij nog niet af. Nu is er meer “Japans” te zien, mede dankzij de vele rododendrons en azalea’s. En ik zie er een bloeiende sneeuwklokjesboom. Het is niet zo’n soort tuin als die bij Clingendaal, deze is veel ruimer opgezet. In Japan zijn ook niet alle tuinen hetzelfde. (Meer over soorten Japanse tuinen beschreef ik hier).
Over houtsnipperpaden met wat heuveltjes kom ik weer terug op mijn route. Via de Beukenboslaan, waar ik al die blauwe hyacintjes zag uit mijn vorige blog. Over de brug en dan binnendoor naar de Vlinderhof.
Het is altijd leuk om door de Vlinderhof te wandelen. Een konijntje huppelt voor me uit en lijkt totaal niet bang van mensen. Een aantal echte voorjaarsbloeiers is al uitgebloeid. Hier en daar zie ik vogelmelk en salomonszegel. De alliums beginnen paars te kleuren.
Omdat ik wat langer in de Vlinderhof ben gebleven en ook veel tijd heb besteed aan het bewonderen (en foto’s maken) van de bluebells, maak ik de route niet helemaal af. Waar het Van Dugterenpad naar links buigt, ga ik rechtsaf in de richting van de Oude Utrechtseweg. In plaats van terug te gaan naar het station in Vleuten, opnieuw door een (andere) woonwijk, loop ik zo naar het station Terwijde. Dat is minder woonwijk.
Het was inderdaad een Stadse Trage Tocht. Je vindt hem op de wandelzoekpagina.
Hier meer over de Vlinderhof en over het Maximapark.
Nu de temperaturen milder worden en de regen minder hevig, zie ik de tuin opleven. Vooral van de voortuin word ik vrolijk. De blauwe druifjes zijn uitgebloeid, de roze boshyacinten zijn nu aan de beurt. Ze combineren mooi met de judaspenning, die nu ook bloeit. Langs de rand doen de muurbloempjes nog steeds volop mee. Ja, in het voorjaar is mijn voortuintje op zijn mooist.
Je hebt het misschien wel eens gezien: bij een plant die in een te kleine pot groeit, vormen de wortels zich helemaal naar de pot.
In museum Kranenburgh is het resultaat te zien, soms enorm groot, soms klein en ingelijst achter glas. Kantachtige weefsels, een enkele keer gecombineerd met stukjes gekleurde stof. Er liggen ook een paar opgerolde “kleden”, een tussenvorm waarin je het gras nog ziet.
Na de landschappentuin liep ik verder het park in. Langs de kant van de sloot stonden al hekjes voor de paddentrek. In het voorjaar gaan de padden op stap om te paren. De hekjes voorkomen dat ze de weg op lopen. Ze worden dagelijks in een emmertje door vrijwilligers naar de overkant van de weg gebracht.
We volgden het meer een stukje tot de Hinthamerpoort, maar we gingen de stad nog niet in.
voor moeras. Dat was te merken, het was er nat en drassig. Maar het is ook dankzij deze drassigheid dat hier nooit woningbouw is gekomen, al waren daar ooit wel plannen voor. Nu is het een mooi stuk natuur aan de rand van de stad.
Zo kwamen we opnieuw aan de rand van de binnenstad en hier maakte de route nóg een slinger. Via een buurtje, langs een klooster, door een poortje, over een bruggetje (hier was ook een carnavalsmuseum) en langs een hofje. Het leek bijna een dorp in de stad.
Voorbij het hofje wandelden we de “Jeroen Bosch tuin” in. Een kleine tuin, die door de gezamenlijke bewoners onderhouden wordt. Een paar beelden en een muurschildering verwezen naar de wezens op de schilderijen van Jeroen Bosch.
Door een smalle steeg kwamen we uit bij een zijingang van de Sint Janskathedraal. We staken er een kaarsje op en hier eindigden we onze wandeling.
Ik begon met een boterham belegd met plakjes geitenkaas. Daarop blaadjes spinazie, daarop een paar in stukjes gesneden groene pepers, geraspte wortel en eventueel nog een plakje kaas.
Vanavond eet ik de laatste spruitjes, uit de oven, met oesterzwammen en kaas. Het is nog koud genoeg voor winterkost, maar ik verlang naar jonge sla en verse peultjes.
Camellia japonica is afkomstig uit Zuidoost Azië (Japan, China, Himalaya). Het is een bosplant. In Nederlandse tuinen heeft ze daarom een beschutte plaats nodig, in de halfschaduw.
stiensbuitenblog 
Recente reacties