Open tuinen in De Treek

Den Treek-Henschoten is een uitgestrekt landgoed met bossen en heide. Er zijn wandel-, fiets- en ruiterpaden, er staan ook huizen en boerderijen. 

Afgelopen weekend waren twee tuinen in De Treek open voor bezoekers. Geheel passend bij het seizoen noemden ze het “bollenweekend”. Ik stapte op mijn fiets en ging kijken. Eerst naar

Tuin Hubertushof 

Vanaf de weg is niet te zien dat hier een flinke bostuin ligt. Je ziet het pas als je door de carport bent. De tuin is aangelegd met respect voor wat er al was. Door de tuin heen loopt een sloot die al meer dan 100 jaar oud is. En ook de hortensia’s zijn blijven staan.

De tuin staat nu vol met voorjaarsbloeiers. Primula’s, viooltjes, bosanemoontjes, epimediums en de bloembollen zoals tulpen, zomerklokjes, keizerskroon.

En vooral heel veel soorten narcissen. Zo leuk om al die soorten te zien, veel kende ik er niet maar deze narcis vergeet ik niet snel meer. Ze heet dramaqueen en zo ziet ze er ook uit.

Bij de kleine kas stonden plantjes te koop. De eigenaresse was ook niet te beroerd om met een schepje even wat uit te steken.  

In de zomer wordt deze tuin een dahliafeest. De eerste dahlia’s stonden al in de grond. Dat had ik deze week ook net gedaan. Toen ik ernaar vroeg vertelde de eigenaresse dat ze dahlia’s -net als ik- ’s winters in dozen op zolder bewaart. 

Achter de tuin liepen een paar ezels, ik hoorde ze balken. Waarschijnlijk vonden ze dat er teveel bezoek was, want ze lieten zich niet zien. Ze dragen wel hun steentje bij: de ezelmest wordt gebruikt in de tuin.

Even verderop ligt de

Tuin In de Boomgaard

Deze tuin is vanaf de weg gedeeltelijk te zien. Ik was er al eens eerder geweest.

De voortuin is in de kleuren wit en geel gehouden. Ook hier veel narcissen, tulpen en ik zag witte judaspenning.

De tuin achter het huis is anders, hier overheersen de kleuren oranje en rood.

Deze tuin is kleiner dan De Hubertushof en misschien is daarom gewerkt met veel potten. Ze staan in groepjes bij elkaar geschikt. Er zaten prachtige combinaties bij, zoals deze. Met eenvoudige viooltjes, vergeetmijnietjes en één heuchera gaf het een prachtig effect.

Ook hier plantenverkoop. Deze tuin is wat “commerciëler”, want in het tuinhuis is een winkeltje met vazen en potten en je kan er cursussen volgen in bloemschikken en boeketten maken. 

Het is altijd leuk om andere tuinen te zien. Ik doe er altijd wel weer een idee op. Vooral met combinaties van eenvoudige planten en simpele praktische trucs ben ik blij. En vaak leer ik er weer een nieuwe plantennaam bij.

Meestal neem ik ook wel weer een plantje mee, deze keer kocht ik een pot met botanische tulpen en een lathyrus. Daar moet ik dan nog wel een plek voor vinden, maar dat lukt vast wel.

En omdat het kon, de terrassen weer open zijn en de zon scheen ging ik tussendoor lunchen op een terras. Ik was niet de enige die deze zaterdag een terrasje pakte. Toen ik een foto van mijn smoothie appte kreeg ik reacties terug met “Ik zat ook op een terras!“, al dan niet vergezeld van een plaatje. 

In augustus zijn allebei de tuinen weer open, dan natuurlijk voor de dahlia’s. 

Bekijk hier de beide tuinen:

Hubertushof

In de Boomgaard

 

Je stapt gewoon je deur uit: Nimmerdor en een stukje Treek

 

Deze wandeling begon ik bij het station. Ik volgde het fietspad langs het `Ponlijntje`. Dit liep vroeger door tot voorbij Woudenberg, maar nu eindigt het in Leusden. Het wordt alleen gebruikt voor vervoer van auto’s naar garage Pon. Dat gebeurt niet vaak, maar als je pech hebt, dan sta je heel erg lang voor de spoorbomen te wachten tot de autotrein voorbij is. Vandaag was er geen trein.

Al vrij snel passeerde ik een trafohuisje dat helemaal ingegroeid is in een bloeiende ligusterheg. Even verderop langs het spoor stonden grote klaprozen. Aan het eind van het fietspad nam ik een stukje Arnhemseweg tot bij de Zandbergenlaan. Aan het eind van deze laan ging ik bos Nimmerdor in.

Landgoed Nimmerdor.

Nimmerdor is aangelegd door Everard Meyster, een rijke Amersfoorter met vele talenten. Ook introduceerde hij het “keitrekken“. Nu zou je dat een practical joke noemen, maar het werd een traditie. Nog steeds liggen er her en der grote keien in de stad. Die Everard Meyster dus legde de tuin en het landgoed Nimmerdor aan. Het kwam gereed in 1655.

“’t Is Nimmerdor rondsom van boven en ter zijden”. Dankzij de sparren en andere naaldbomen was de tuin namelijk altijd groen. Nu ligt het landgoed ingeklemd tussen de Arnhemseweg, de Leusderweg en de A 28. Een stuk van het landgoed dat langs de Arnhemseweg ligt is niet toegankelijk, want privébezit. Het lijkt nu niet meer op een landgoed, maar op een bos. Er staan nog steeds naaldbomen, maar toch vooral loofbomen. Ik ging het bos in aan het eind van de Zandbergenlaan en zigzagde door het bos dat hier nogal kaal is.

De grond was zanderig en er was vrijwel geen onderbegroeiing. Verderop loopt een brede beukenlaan, die vroeger waarschijnlijk toegang gaf tot het huis Nimmerdor, maar nu dood loopt op een hek. Aan het andere eind zag ik wel heel bijzondere graffiti.

Een hoek van het bos was afgesloten. Om rust te creëren voor roofvogels, stond er op een bordje. Ik zag geen roofvogel, maar wel een plek waar heel veel veren lagen alsof er een duif geplukt was. Ik kwam veel wandelaars tegen met en zonder hond. Ik hoorde de vogels en trof deze vlinder. Ik denk het Bonte zandoogje (Pararge aegeria). 

Naar De Treek

Er loopt één fietspad door het bos. De begroeiing langs het fietspad was veel gevarieerder door de wilde bloemen. Het fietspad komt uit op een fietsbrug over de A 28. Zo kom je gemakkelijk van Nimmerdor in De Treek. Het was niet mijn bedoeling, maar ik besloot om De Treek een stukje in te lopen. Ik wilde zien of de orchideeën alweer bloeien. Mijn eerste blog ging over de orchideeën in De Treek. Zouden ze er al weer zijn?

En jawel, ondanks de droogte stonden ze er weer! Het waren er nog niet veel en ze waren ook nog klein. Ik denk dat ze over een week op hun mooist zijn. Ik zag ook al beginnend veenpluis. Vroeger was hier een heideveld dat ze hebben laten “vernatten”, daarom staan er nu orchideeën en veenpluis. (zie hieronder voor meer info).

Het was verderop zo droog in De Treek dat de hardlopers stofwolken opwierpen. Mijn rondje Treek was door het sjouwen in het zand langer en zwaarder dan ik verwacht had. Maar onderweg kon ik pauzeren op een bankje met een fles water en een mueslireep. Ik ging Nimmerdor weer in via de fietsbrug en besloot om de andere kant van het bos, voor een volgende wandeling te bewaren. Terug naar mijn fiets bij het station.

 

Lees hier mijn eerste blog: Orchideeën op de hei?

 

Orchideeën op de hei?

Het is weer de tijd van de orchideeën. Binnenkort een nieuwe blogpost erover, nu alvast deze nog eens in de herhaling. Ze blijven mooi.

stiensbuitenblog

gevlekte orchis

Tussen Leusden en Woudenberg ligt landgoed Den Treek-Henschoten, een uitgebreid gebied met bos, heide, meertjes en een paar boerderijen. Ik kom er al jaren. Een aantal jaar geleden werd een flink stuk heideveld afgegraven. Er kwam prikkeldraad en bordjes met “Niet betreden”. De bedoeling was om dit gebied flink te laten vernatten.  En eerlijk: ik vond het eerst maar niks.  Maar langzamerhand veranderde het terrein en verdween het prikkeldraad. Nu is het inmiddels een heus “wetland” geworden, met veenpluis en in juni zag ik er tot mijn verrassing tientallen orchideeën. Twee soorten: de gevlekte orchis en de gewone rietorchis.  Lange tijd waren orchideeën zeldzaam in Nederland en kwam je ze tegen in vakantielanden. Maar dankzij dit soort natuurontwikkelingsprojecten zijn ze ook in ons land weer terug.

Jammer van de heide? Nee, want door het afgraven van landbouwgrond zijn er inmiddels ook weer nieuwe heidevelden bijgekomen. Als je…

View original post 26 woorden meer

Schapenvacht

Onlangs heb ik een schapenvacht gekocht. Mensen die mij kennen glimlachen nu misschien, omdat ze weten dat ik iets met schapen heb. Ik wist eigenlijk direct welke vacht ik wilde: een mooie volle stevige vacht, bruin met wit. Hij voelt lekker aan, een beetje stug, niet al te zacht. Schapen zijn niet echt aaibaar: hun vacht is stug en vettig. Zelfs bij lammetjes is dat zo, al zijn ze ook vertederend. Het zijn kuddedieren: als er een schaap over de dam is…… Daardoor zou je kunnen denken dat schapen een beetje dom zijn. Maar schapen hebben ook iets onverzettelijks. Een schaap op je pad gaat echt niet zomaar voor je opzij, maar kijkt je onderzoekend aan, alsof het in overweging neemt om een stapje opzij te doen. En misschien doet het dat, misschien ook niet. 

Ik vind het leuk dat schapen ingezet worden voor begrazing van wegbermen en andere stukken land, soms middenin de stad. Daardoor kom ik ze regelmatig tegen. In “Het herdersleven” beschrijft James Rebanks het leven van schapenboeren in het Lake District. Het is een heel oude manier van schapenhouden, volgens een traditie die teruggaat op – naar men zegt – oude vikinggebruiken. Ze hebben er ook woorden voor die eerder teruggaan op een Scandinavische taal, dan op de Engelse. Yows voor ooien en fell voor berg (vgl. het Oudnoorse fjall). Het Herdwickschaap, dat het beste bestand is tegen het ruige gebied en de weersomstandigheden,  is genetisch verwant met schapenrassen uit Zweden, Ysland en Finland.

Het boek beschrijft een leven met de seizoenen. De zomertijd wanneer schapen omhoog gebracht worden naar de gemeenschappelijk fell. Zo kan het gras beneden, dat van betere kwaliteit is, bewaard worden voor de winter. Een barre winter waarin soms schapen bezwijken onder de sneeuw. Het schapenscheren, de geboorte van de lammeren, het binnenhalen van het hooi en in de herfst de markten. Over het verschil tussen een goede bordercollie (die de schapen opdrijft en bijeenhoudt in vlakke gebieden) en een goede fellhond (die ook met gemak de steilste helling neemt).

Een aparte rol heeft de stadsmens. Op school ontdekt James dat er vroeger al mensen waren die over het landschap schreven, maar niet over de mensen die er wonen en de dingen die zij belangrijk vinden. En eigenlijk is dat nog steeds zo. “Vertel het ze niet jongen” zegt zijn grootvader, “ze zullen alles verpesten”. Ik moet denken aan de irritatie van mijn broer over stadsmensen die “lekker landelijk” willen wonen en “voor de rust” een huisje op het platteland kopen. En dan niet bedenken dat die leuke landelijke haan in de zomer niet om acht uur maar om half vijf begint te kraaien. Of klagen als in de zomer de boeren ’s nachts met helverlichte combines doorwerken om het gewas van het land te krijgen voor de regen valt.

Het boek beschrijft het leven van de schapenboeren nuchter, zonder romantische opsmuk, met veel liefde voor hun vakmanschap. Een manier van leven die onder druk staat. En misschien net op tijd is vastgelegd door James Rebanks in “Het herdersleven“.

  

Foto’s van schapen in De Meije en in De Treek;
foto’s onder: een leblam, dat verstoten was door de moeder, raakte gehecht aan de hond, die trouw meekwam als het de fles kreeg.

 

 

Orchideeën op de hei?

 

gevlekte orchis

Tussen Leusden en Woudenberg ligt landgoed Den Treek-Henschoten, een uitgebreid gebied met bos, heide, meertjes en een paar boerderijen. Ik kom er al jaren. Een aantal jaar geleden werd een flink stuk heideveld afgegraven. Er kwam prikkeldraad en bordjes met “Niet betreden”. De bedoeling was om dit gebied flink te laten vernatten.  En eerlijk: ik vond het eerst maar niks.  Maar langzamerhand veranderde het terrein en verdween het prikkeldraad. Nu is het inmiddels een heus “wetland” geworden, met veenpluis en in juni zag ik er tot mijn verrassing tientallen orchideeën. Twee soorten: de gevlekte orchis en de gewone rietorchis.  Lange tijd waren orchideeën zeldzaam in Nederland en kwam je ze tegen in vakantielanden. Maar dankzij dit soort natuurontwikkelingsprojecten zijn ze ook in ons land weer terug.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jammer van de heide? Nee, want door het afgraven van landbouwgrond zijn er inmiddels ook weer nieuwe heidevelden bijgekomen. Als je meer wil weten over de natuurontwikkeling op het landgoed, kijk dan eens naar de filmpjes die hierover staan op de website Den Treek,  

veenpluis