Van Vleuten naar het Maximapark

Stadse Trage tocht Vleuten (10 km)

De trein naar Vleuten zit mudjevol met sprookjesachtige mensen, elfen m/v, koninginnen, meisjes met bloemen in het haar enz. De mannen zijn in de minderheid, maar ze zijn er wel. Het blijkt dat ze allemaal naar “Elfia” gaan, een sprookjesachtige dag bij kasteel De Haar. Wat dat is weet ik niet. De dames, die ik het vraag, gaan voor de eerste keer en weten het ook niet precies.

In Vleuten ga ik in mijn eentje rechtsaf, de elfen verzamelen zich bij de bushalte. Tijdens het eerste stuk van deze Trage Tocht bedenk ik dat ik ook beter naar “Elfia” had kunnen gaan. De route slingert door een woonwijk, het is een saai stukje. Pas als ik bij het gemaal kom, wordt het beter. De woonwijk ligt nu aan mijn linkerhand. Aan de rechterkant loop ik in het groen over een graspad langs het water.

Ik volg dit water een tijdje tot ik in de perenwijk kom, de straten hebben hier namen van perenrassen: Clappsperenlaan, Souvenirperenlaan enz. Dan door naar de tuinenbuurt (Heidetuin, Bloementuin enz.) en via een aantal vlonderpaden kom ik bij een winkelcentrum.

Na een kopje koffie ga ik verder voor de betere helft van deze wandeling: richting het Maximapark. Het is leuk om nu eens vanaf deze kant het park binnen te lopen. Meestal ga ik vanaf station Terwijde, dan kom je meteen in de “Binnenhof”. Nu kom ik via brede lanen (de Buitenhof). Het park is hier heel ruim opgezet. 

 

Als ik het bordje “Japanse tuin” zie, wijk ik van de route af om die te gaan bekijken. De laatste keer dat ik hier was, was hij nog niet af. Nu is er meer “Japans” te zien, mede dankzij de vele rododendrons en azalea’s. En ik zie er een bloeiende sneeuwklokjesboom. Het is niet zo’n soort tuin als die bij Clingendaal, deze is veel ruimer opgezet. In Japan zijn ook niet alle tuinen hetzelfde. (Meer over soorten Japanse tuinen beschreef ik hier).

Over houtsnipperpaden met wat heuveltjes kom ik weer terug op mijn route. Via de Beukenboslaan, waar ik al die blauwe hyacintjes zag uit mijn vorige blog. Over de brug en dan binnendoor naar de Vlinderhof.

   

Het is altijd leuk om door de Vlinderhof te wandelen. Een konijntje huppelt voor me uit en lijkt totaal niet bang van mensen. Een aantal echte voorjaarsbloeiers is al uitgebloeid. Hier en daar zie ik vogelmelk en salomonszegel. De alliums beginnen paars te kleuren.

Omdat ik wat langer in de Vlinderhof ben gebleven en ook veel tijd heb besteed aan het bewonderen (en foto’s maken) van de bluebells, maak ik de route niet helemaal af. Waar het Van Dugterenpad naar links buigt, ga ik rechtsaf in de richting van de Oude Utrechtseweg. In plaats van terug te gaan naar het station in Vleuten, opnieuw door een (andere) woonwijk, loop ik zo naar het station Terwijde. Dat is minder woonwijk.

Het was inderdaad een Stadse Trage Tocht. Je vindt hem op de wandelzoekpagina.

Hier meer over de Vlinderhof en over het Maximapark.

Bluebells in het Maximapark

In het voorjaar kleuren in Engeland hele stukken bos blauw door de bluebells, de wilde hyacint (Hyacinthoides non-scripta). Maar voor al dat blauw hoef je niet zo ver weg. Ik zag het nu in het Maximapark in Utrecht.

Inheems maar zeldzaam

De wilde hyacint {Hyacinthoides non-scripta) is inheems in West Europa en komt in nog op enkele plekken in de wilde vorm voor. In de meeste gevallen zijn het verwilderde tuinplanten, ze zijn namelijk ook veel aangeplant als stinzenplant bij landhuizen. De wilde hyacint is een schaduwplant, je vindt hem daarom vaak in bossen, onder de bomen. Het is een kieskeurig plantje: niet te rijke grond, maar ook niet te arm; niet te zuur, maar ook niet te kalkrijk. In Nederland zijn er vrijwel geen zuivere inheemse hyacinten aanwezig. Er is namelijk een

Spaanse concurrent

De wilde hyacint wordt stevig beconcurreerd door de Spaanse hyacint (Hyacintoides hispanica). Die is veel minder kieskeurig over de grond en wil ook best in de zon staan. Je snapt het al, deze hyacint is veel makkelijker in de omgang.

Toen ik op het internet ging zoeken zag ik dat er verschillende namen door elkaar heen worden gebruikt: wilde hyacint, Spaanse hyacint, bos hyacint. Toch zijn er verschillen.

Onderlinge verschillen

Er zijn onderlinge verschillen, behalve die van de eisen aan de standplaats:

• De wilde hyacinth wordt ca. 15-30 cm. hoog.
• De bloemen staan min of meer aan dezelfde kant van de stengel en hangen dezelfde kant op.
• De bloemen zijn diepblauw.
• De wilde hyacint geurt.

• De Spaanse hyacint wordt ca. 40-50 cm. hoog.
• De bloemen staan verspreid aan de stengel.
• De bladeren zijn breder dan die van de wilde hyacint.
• De bloemen zijn lichterblauw dan die van de wilde hyacint.
• De Spaanse hyacint heeft geen geur.

Allebei de soorten zijn te koop als tuinplant (bolletjes). Daarnaast zijn er veel kruisingen ontstaan (hybriden). Soms toevallig, vaak ook gekweekt. Die heten dan meestal boshyacint, soms met de toevoeging non-scripta, soms met hispanica. Gekweekt zijn ze ook in het roze.

Ik durf niet te zeggen of dit blauwe tapijt in het Maximapark van de wilde of van de Spaanse hyacint is. Of, ook mogelijk, een kruising.

Om ervan te genieten hoef je dit natuurlijk niet allemaal te weten. Ga gewoon een poosje op een bankje zitten kijken.

Door het koude weer zullen ze iets langer staan te bloeien dan normaal. Maar wacht niet te lang om te gaan. Vorig jaar was ik net te laat en dan zie je een treurig veld met bruine uitgebloeide bloemen.

Lente in Park Schothorst

Hoera, vandaag 20 maart is de lente officieel begonnen. In mijn hoofd zat de datum 21 maart, maar het blijkt nu al te zijn. Het was een echte lentedag vandaag, al een paar dagen zelfs.

Begin van de week wandelde ik naar park Schothorst om te kijken hoeveel lente er al te zien was. Helaas, er waren geen lammetjes bij de schaapskooi.

Maar verder was er veel te zien. Ik liep de “4-landschappentuin” in. Hier worden de vier verschillende landschappen uit de omgeving nagebootst in het klein:

• Eemland
• Gelderse Vallei
• Utrechtse Heuvelrug
• “De stad als rots”

Het bremstruweel (Utrechtse Heuvelrug) stond volop in bloei. In een struweel staan verschillende struiken. Behalve brem (Cytisus scoparies) staat daar ook gaspeldoorn (Ulex europaeus) tussen. Dat lijkt heel erg op elkaar, behalve dat gaspeldoorn – de naam zegt het al- doorns heeft. Gaspeldoorn is ooit uitgezaaid langs het talud van de A28 bij Leusden en heeft zich vandaar links en rechts verspreid. Toch is het geen exoot, gaspeldoorn komt hier al voor sinds de middeleeuwen. Toen gebruikte men de doorns in gespen. Gaspel is een oud woord voor gesp. (Dit staat te lezen op het informatiebord). Dit is droge zandgrond.

Even verderop kom ik langs het wilgenbroekstruweel (Beekdalen van de Gelderse vallei). Hier vind je vooral wilgensoorten, maar ook wilde gagel (Myrica gale) en vuilboom (Rhamnus frangula) die ook sporkehout heet. De vuilboom is onmisbaar voor de rups van de citroenvlinder. Dit is natte, matig voedselrijke grond. Ik zag vooral deze gagelstruiken.

In de andere “landschapstuinen” zag ik nog niet veel. Bij de vijver kwaakten kikkers. Ik hoorde ze wel, maar zag ze niet. Aan de overkant van de vijver stond een grote boom vol in bloei. Toen ik er heen liep zag ik dat het een Magnolia stellata was. Bloeiende magnolia’s waren onderweg ook in alle tuinen te zien.

Na de landschappentuin liep ik verder het park in. Langs de kant van de sloot stonden al hekjes voor de paddentrek. In het voorjaar gaan de padden op stap om te paren. De hekjes voorkomen dat ze de weg op lopen. Ze worden dagelijks in een emmertje door vrijwilligers naar de overkant van de weg gebracht.

Tegen het hekje bloeide het speenkruid. En verderop natuurlijk ook deze overbekende paardenbloemen. Het is haast niet te zien, maar op één blad zat een lieveheersbeestje.

In de verte zag ik nog bloesembomen, veel andere bomen leken uit de verte kaal. Maar van dichtbij gezien hadden ze toch al kleine groene knopjes. In lentestemming liep ik  terug naar huis.

Beekloopje Barneveld

Wandelroute Beekloopje Barneveld (10 km)

Ik heb deze week sneeuwklokjes gezien, de zon schijnt, hoog tijd voor een wandeling. Ik koos deze keer voor een wandeling rondom Barneveld.

Landgoed Schaffelaar

Direct vanaf het station loop ik het landgoed Schaffelaar op. Het landgoed is eigendom van “Geldersch Landschap”. Het landgoed is dan wel genoemd naar Jan van Schaffelaar, hij is niet van deze toren gesprongen. Maar van de toren van de oude kerk in Barneveld in 1482 tijdens de Hoekse en Kabeljauwse twisten. Jan, als aanvoerder van de Kabeljauwen, sprong van de toren om zo zijn manschappen vrije aftocht te geven. Zelf werd hij beneden alsnog door de Hoeken gedood. Tot zover het verhaal, of het echt zo gebeurd is? Het verhaal is pas in 1698 opgeschreven in de Utrechtse kronieken.

Het Kasteel De Schaffelaar is rond 1850 gebouwd in de stijl van de Engelse neogothiek (Tudorstijl). En, hoewel het ontworpen is door een Brabantse architect, doet het huis inderdaad wel aan de Engelse landhuizen denken, met die typische hoekige torentjes, Het kasteel (met interieur) staat op de Lijst met 100 belangrijkste monumenten van ons land.

Grand Canal

Eromheen ligt een parkbos met veel water. Er ligt geen gracht omheen, maar er is en stervormig patroon van grachten, waarvan de breedste Grand Canal heet. Wat ik nogal een wijdse naam vind maar het past natuurlijk wel bij de Tudors. De wandelroute slingert door dit parkbos. Je passeert een oranjerie uit 1900 in Victoriaanse stijl met glas en gietijzer.

En er zijn veel rododendrons, er is zelfs een rododendroneilandje. Over een paar maanden moet het er hier een stuk kleurrijker uit zien.

Esvelderbeek

Tenslotte verlaat je het park en loop je, nog steeds over onverharde wegen, het buitengebied in. Af en toe passeer je een boerderij. Het land ligt er nog kaal en verlaten bij. Eén keer moet een weg worden overgestoken, maar op deze zondag is hij niet echt druk.

Aan de overkant loop je het stroomgebied van de Esvelderbeek in, die de grachten op het landgoed van water voorziet. Langs de beek is een graspad. De grond is nog een beetje bevroren, anders was het hier vast heel erg drassig. Het is een mooi stuk lopen zo’n eind langs de beek.  Ik kom behoorlijk wat wandelaars tegen, met en zonder hond.

Oosterbosch

Na het graspad kom ik weer in de bebouwde kom. Maar er is nog een toetje: voorbij sportvelden en een school, over de Babbelbaan. Wie verzint zo’n straatnaam? Na die Babbelbaan dus, gaat de route het Oosterbosch in. Een klein stukje bos van 9 ha. Na het bos loop je nog een stukje door de bebouwing, langs een beekje. Je loopt zo het centrum van Barneveld in.

Wel en geen museum

Ook nu kan ik mijn wandeling weer eindigen bij een museum: Museum Nairac, in het centrum van Barneveld. Maar helaas, het is gesloten op zondag. Hetzelfde geldt voor de rest van het centrum, horeca genoeg, maar niks open. Ik ben heel blij dat ik thuis voor vertrek nog koffie heb gedronken.

Al met al: een leuke wandeling, met veel onverharde paden. Langs de Esvelderbeek kan het drassig zijn. Overigens zag ik nu geen sneeuwklokjes.

Beekloopje Barneveld vindt je op de wandelzoekpagina. 

Meer over landgoed Schaffelaar

De eerste winterwandeling: Landgoed Groeneveld

NS-wandeling Landgoed Groeneveld

-3 º Is het op het station, ik vind het allang goed. Na alle regen eindelijk droog en helder weer. Ideaal voor een winterwandeling.

Vanaf station Baarn loop ik eerst een stuk evenwijdig aan het spoor. Al heel snel ben ik in het bos. De paddenstoelen die ik onderweg zie, hebben een bevroren laagje. Ik denk dat ze er niet lang meer zullen zijn.

Dan buigt de route van het spoor af, een beukenlaan met rechts een veld vol verdroogde varens. Ik ben op Landgoed Groeneveld. Je kan zien dat het hier veel geregend heeft, maar ik heb er geen last van want de grond is stijfbevroren.

Bij het kasteel Groeneveld is een Sinterklaasfeest aan de gang. En zo zit ik even later tussen kinderen met pietenmutsjes en een enkele sinterklaasmijter. Even opwarmen met koffie, ik krijg er een handvol kruidnootjes bij.

Na het kasteel gaat het verder door het park. Zoals veel landgoedtuinen, is ook deze tuin oorspronkelijk aangelegd in de Franse barokstijl (18e eeuw) en een eeuw later omgevormd in Engelse landschapsstijl. Ik wandel eerst een stuk langs de vijver over ruime paden. Dan over een bruggetje, langs een weiland en na een spoorlijn gaat het weer het bos in.

Dit bos ziet er anders uit, de paden zijn smaller en de varens zijn hier nog groen. Ook hier veel bevroren water. Sommige bomen staan behoorlijk ver in het water, waarschijnlijk gaan ze dat niet allemaal overleven.

Ik steek nog een spoorlijn over en neem even pauze op een bankje. Mijn wollen muts zit dan allang in de tas. De zon komt door en ik heb uitzicht op een mooi groepje berken.

Op dit punt is de route aangepast. Er wordt hier een busbaan aangelegd. De rood-witte markeringen geven heel duidelijk de alternatieve route aan. Het kan eigenlijk niet mis gaan.

Toch loop ik even mis, ik zie een pijltje over het hoofd. Daardoor kom ik langs het Wasmeer, dat er prachtig bij lig. Alleen, de route komt hier niet, dus ik keer om. Maar niet voordat ik er een paar foto’s heb gemaakt. Dat heb ik nu toch ook even  gezien!

Al snel heb ik de goede afslag gevonden en loop ik via een wat rommelig bosje door een klaphek de Zuiderheide op.

Nu loop ik in de weidsheid van de heide met slechts hier en daar een boom. De heide is natuurlijk uitgebloeid. Bij theehuis “’t Bluk”, een bekend punt midden op de hei, ruikt het naar erwtensoep. Maar ik loop door, ik heb thuis al een pan linzensoep klaar staan.

Op de Zuiderheide grazen schapen (die heb ik niet gezien) en runderen. Geen Schotse hooglanders, ze zijn veel kleiner. Het zijn witte Charolais runderen. Vandaag liggen ze vlak langs het pad. Ze zien er heel aaibaar uit. Ik heb het niet geprobeerd!

Ik steek de heide over en kom via een klaphekje weer in het bos. Dit bos ligt langs de drukke Hilversumseweg, waar een bushalte is. Hier eindig ik na 11 km. mijn wandeling. (De route gaat nog verder tot 15 km.)  Ook deze wandeling eindigt bij een museum:

Geologisch Museum Hofland

Dit is een klein privaat museum met een collectie stenen en mineralen. Er is en tentoonstelling over het ontstaan van het Gooi. Op de Gooise heidevelden zijn vele archeologische vondsten gedaan. Ook daar besteedt het museum aandacht aan. Er is veel aandacht voor kinderen, ze kunnen zelfs in een aparte vitrine hun eigen stenenverzameling tentoonstellen.

Ik vind de verhalen rondom de ammonieten interessant. Vroeger had men hier allerlei ideeën over. Er zou een slang in gezeten hebben of een ander opgerold dier, een Engelse naam is “snakestone”. De Romeinen noemden de steen naar de Egyptische god Ammon, een ammoniet zou voor goede dromen zorgen. In werkelijkheid was de ammoniet een zeedier, aan het uiteinde zat een kop. In het museum is een reconstructie te zien.

Ik wil hier nog wel eens terugkomen, misschien kom ik nog wat te weten over mijn eigen stenenverzamelinkje.

Buiten wandel ik nog een rondje door de stenentuin, waar de grote exemplaren liggen. Zoals deze: Gebande vuursteen uit Zuid Limburg. “Geband” wil zeggen dat er laagjes in zitten, dat is op deze foto enigszins te zien bij het rechter stukje.

Dan stap ik op de bus naar Hilversum en zo naar huis. Het was een zeer afwisselende wandeling, geschikt voor alle jaargetijden.

Website Geologische museum Hofland

Groene wissel ’t Harde2

Landgoed Zwaluwenburg

Deze Groene Wissel van 10 km gaat voor het grootste deel over Landgoed Zwaluwenburg. Dit landgoed wordt zo natuurlijk mogelijk beheerd en is eigendom van het Gelders Landschap.  Vanuit het station moest ik eerst een stukje langs een drukke weg. Dan ging het al snel het landgoed op. Het was een warme dag dus het was heerlijk wandelen in de schaduw van het bos. In het begin hoorde ik nog de drukke weg, maar al snel waren het vooral de vogels die ik hoorde.

Het is een afwisselend bos met beukenlanen, eiken, heide, naaldbomen en af en toe een bemost heuveltje. Ook passeerde ik een paar huizen en boerderijen.

Dat is dan in de buurt van die drukke weg, die één keer moet worden overgestoken. Aan de overkant gaat het weer het bos in. 

Ongeveer op de helft van de route kwam ik langs een rododendronlaantje uit bij het landhuis. Het landhuis uit 1728 is privébezit. 

Snel daarna diende zich een nieuwe verrassing aan.

De A. Vogel Tuinen 

Iedereen heeft wel eens gehoord van de natuurgeneesmiddeltjes van A. Vogel. Calendulazalf bijvoorbeeld of echinaceadruppels. Vaag wist ik wel dat op de Veluwe de tuinen van A. Vogel zijn, maar ik had ze nog nooit gezien en wist ook niet precies waar. Tot nu toe. Want de tuinen van A. Vogel liggen midden in landgoed Zwaluwenburg en ze zijn vrij te bezoeken. 

Onlangs is er een nieuw bezoekerscentrum bij de tuinen geopend en ik was van plan om daar te pauzeren.

Maar helaas was er een personeelsfeest gaande omdat het merk Alfred Vogel 100 jaar bestaat. De tuinen waren gewoon open, maar het bezoekerscentrum was feestterrein. Gelukkig had ik zelf eten en water bij me. 

Het was intussen ook erg warm geworden en die tuinen lagen in de volle zon. Wel logisch, onder de bomen kweek je geen kruiden. Ik deed een – voor mijn doen-  snel rondje door de tuinen. De planten staan in bedden met naambordjes en informatie voor welk middel ze gebruikt worden. Verder is er een blotevoetenpad en een smultuin, waar je mag proeven van wat er groeit. Deze Groene Wissel loopt dwars door de tuinen en komt dan weer uit in het bos, via een eikenlaan. Daarna passeerde ik bosvijver waar een hond lekker aan het poedelen was en achter een libelle aan rende. Het was een grappig gezicht. 

Na die vijver ging het helaas het bos alweer uit, langs volkstuintjes en door de straten van ’t Harde. Aan het einde moet je weer een stuk langs die drukke weg. Maar dat is ook het enige wat niet leuk is aan deze wandeling.

Over landgoed Zwaluwenburg

Over de A.Vogeltuinen

De route is te vinden op de wandelzoekpagina

 

Het Cotlandenpad

Klompenpad tussen Amerongen en Leersum (11,5 km)

Het zou een zonnige dag worden en de volgende dag zou het weer gaan regenen. Hoog tijd voor een langere wandeling op die ene zonnige dag.

 

Amerongen

Ik begon mijn wandeling bij het kasteel Amerongen, hoewel de route net wat verder weg begint. Ik maakte eerst een korte wandeling door de kasteeltuin, die nog niet veel kleur had. Daarna volgde ik het klompenpad dat rondom het kasteel loopt en door de kleine straatjes van Amerongen. Het dorp bestaat al sinds de Middeleeuwen en was vroeger bekend door de tabaksteelt. De tabaksschuren die er nog zijn, zijn nu vaak verbouwd tot woonhuis. 

Als snel was ik het dorp uit en sloeg ik een pad in van Landgoed Zuylestein, vanaf hier liep ik onverhard. Waar kasteel Amerongen alleen een tuin heeft met een gracht eromheen, ligt kasteel Zuylestein op een  uitgestrekt landgoed. 

Op het landgoed zijn akkers, maar ook veel bos. Af en toe passeerde ik een boerderij.

De sleedoorn bloeide uitbundig en omdat er nog geen blaadjes aan de struiken zaten, gaf het een prachtig kantachtig effect.

Ik zag speenkruid langs de sloten en bosanemoontjes in de bermen tussen de bomen. 

Halverwege maakte de route een uitstapje naar landgoed Kollaard, dat onderaan de Lekdijk ligt. Daar zag ik deze moeder met veulen. 

Het is altijd weer vertederend om te zien hoe zo’n jong veulen, nog wat wiebelig op de benen, zijn moeder opzoekt. 

Na nog een boerderij keert de route weer terug op landgoed Zuylestein. 

Landgoed Zuylestein verkoopt groenten, fruit, vlees en andere producten van het eigen bedrijf. Helaas was het hek op slot, het kasteel en de winkel zijn alleen vrijdag t/m zondag open. Dat is jammer, ik had wel wat mee willen nemen voor thuis. Het kopje koffie liep ik er dus ook mis. Gelukkig had ik water en brood bij me.

Van het kasteel en de tuin was vrijwel niets te zien door de hoge muren. Volgens de routefolder is het één van de weinige Hollands-classicistische tuinen die nog intact zijn. 

Onderweg kwam ik de varkens tegen, die hier in het bos worden gehouden, gescheiden van het pad door een schrikdraad. Dit zijn echt varkens, zoals ik ze van vroeger herinner: grommend en snuivend en etend. Ze liepen nu vlakbij het kasteel, maar ze worden af en toe verplaatst naar andere stukken bos. 

 

Na het kasteel was ik al weer bijna terug in Amerongen. 

Op de website lees ik dat je het poortgebouwtje kan huren voor vakanties. Dan zit je echt op een mooie plek!

Cotlandenpad is een mooi klompenpad, voor het grootste deel onverhard. Met een prettige afwisseling tussen bos en agrarische gebied. 

Cotlandenpad: iets over de naam (uit de routefolder).
De naam van het pad komt van een verkavelingseenheid die in het gebied voorkwam: de zogenaamde cotlanden of collanden. Het ging om een kleinere verkavelingseenheid dan gebruikelijk was, maar de grootte is niet precies uit te drukken. Mensen die eigenlijk geen recht op grond hadden, de onvrijen, kregen een klein stuk woeste grond om te ontginnen. Deze mensen woonden in een kot of cote en werden keuters of kotters genoemd

Lees hier meer over Zuylestein

De botanische tuin in Münster

Onlangs was ik een paar dagen in Münster en hoewel het nog vroeg in het jaar was, wilde ik toch de botanische tuin zien. De botanische tuin is een tuin van 5 ha. midden in de tuin van het “Slot Münster”, een voormalig bisschoppelijk stadskasteel dat nu wordt gebruikt door de universiteit.

Ik maakte eerst een rondwandeling door de slottuin, die nog tamelijk kaal was. Maar de rododendrons begonnen al te bloeien en overal hoorde ik vogels. Zodra ik door het hek van de botanische tuin liep, viel me vooral het geel op van de vele soorten narcissen.

Door de hele tuin zag ik die narcissen in allerlei soorten en maten.

Ik zag nog helleborussoorten, soms al uitgebloeid, soms nog in bloei, en veel stinzenplanten:

• het zomerklokje (Leucojum aestivum),
• kleine boshyacintjes, bosanemonen
• en de vingerhelmbloem, een paarse en een witte soort.

De tuin was goed onderhouden. Het was voor mij wat frustrerend dat overal naambordjes stonden van planten die pas later in het jaar uit de grond tevoorschijn zouden komen.

Naast al die kleine stinzenplantjes waren er ook een paar grote bloeiende blikvangers, zoals

• bloeiende magnoliasoorten,
• en de camelia (Camellia Japonica,) 

De ramen van de oranjerie stonden wijd open en daar zag ik Hibiscus, Bougainville en Chinese roos in bloei staan.

Hoewel het een regenachtige dag was, was het net zonnig toen ik hier was. Aan de kassen ben ik daarom niet meer toegekomen. Terwijl ik op een bankje een mandarijntje at, keek ik naar die kassen en ik zag er kamerplanten op reuzenformaat staan. Planten die bij mij in een bescheiden pot staan, worden in zo’n kas zomaar een paar meter hoog.

Het was helaas niet de hele dag zonnig. Daarom hier nog een plaatje van het slot Münster, toen het weer er heel anders uit zag. Het vervolg van mijn wandeling hield ik het dan ook niet helemaal droog. De wandeling eindigde in het kleine, wonderschone Museum voor Lakkunst.

De botanische tuin in Münster is echt een tuin waar ik in een ander seizoen nog eens heen wil. Met de trein is het bovendien helemaal niet ver weg. De tuin is het hele jaar door gratis toegankelijk.

Meer informatie over de tuin lees je hier.

En hier over het Museum voor Lakkunst

(Kom er thuis achter dat het Museum eigendom is van BASF)

Een wandeling langs de Geul

Wandeling van Houthem-Sint Gerlach naar Schin op Geul (ca 10 km)

Vorige week wandelde ik weer eens in Limburg. Gelukkig waren er toen nog geen dassen gesignaleerd onder het spoor tussen Den Bosch en Eindhoven en dus treinde ik ongestoord naar Maastricht en gelukkig geen staking bij Arriva, dus zo door naar Houthem Sint Gerlach. Reizen per trein is af en toe een behoorlijk avontuur! In Houthem Sint Gerlach trof ik mijn wandelmaatje.

Houthem Sint Gerlach

Het dorp Houthem is vernoemd naar Sint Gerlach, een kluizenaar die er in een holle eik leefde. Er is een kerkje aan hem gewijd en er is een kasteel. Op het terrein van “Chateau Sint Gerlach” waren beelden te zien. In Limburg heten kastelen soms Chateau (wat mijn buitenlandgevoel alleen maar versterkt).

We bekeken de beelden en dronken er koffie. Daarna gingen we op pad met een beetje miezerregen. Het pad langs de Geul was drassig en her en der lagen omgevallen bomen, duidelijk het werk van bevers.Mij vielen ook de bomen met maretak (mistletoe) op. We kwamen ze later nog vaker tegen. Al snel liepen we Valkenburg binnen. Toen brak de zon door en we besloten om door te wandelen naar Schin op Geul.

Verder langs de Geul.

Het was er veel minder modderig en er bloeide ook al van alles: speenkruid, narcissen en ik zag ook pollen met deze paars-roze vingerhelmbloemen (Corydalis solida). Vingerhelmbloem is een stinzenplant, die zich uitgezaaid zal hebben vanuit een (kasteel)tuin.

Best bijzonder vond ik dat er al magnolia’s bloeiden, bijna een maand vroeger dan volgens de boekjes! Ook bij mij in de buurt had ik zal al gezien maar dan nog met knoppen.

magnolia, foto Corinne Simons

Nog meer kastelen

We waren Valkenburg nog maar net uit en kwamen alweer een kasteel tegen: Kasteel Schaloen. Waarom dit dan weer “kasteel” heet en niet ook “chateau” is mij niet duidelijk.

We besloten te pauzeren bij Schaloen, er zit een brasserie in het koetshuis.

Jammer genoeg was de kasteeltuin nog niet open. Wel een reden voor  mij om later in het jaar nog eens terug te komen. Er vlakbij ligt Het Genhoes, een boerderij-kasteeltje. Ook hier zagen we weer de maretakken in de boom. Daarna was het niet ver meer voor we Schin op Geul binnenliepen. Alleen nog een laatste klimmetje naar het station.Het was een mooie wandeling op een mooie dag. Lekker gewandeld, bijgekletst en onderweg ook nog veel gezien.

Een routebeschrijving heb je eigenlijk niet nodig, zolang je de Geul volgt.

Krokussen op Overcingel

Was ik vorige week al enthousiast over de sneeuwklokjes op Oldenaller, toen had ik Overcingel nog niet gezien. Als je van het station in Assen naar het Drents Museum loopt, kom je langs landgoed Overcingel, sinds kort in het bezit van het Drentse Landschap.

Ik ging naar Assen om “Sterven in schoonheid” te zien, de tentoonstelling over Pompeï en Herculaneum, in het Drents Museum. Er waren mooie dingen te zien, vooral de fresco’s vond ik prachtig. Soms nog zo fris. Maar toch viel de tentoonstelling als geheel me wat tegen. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog; het Drents Museum had eerder tentoonstellingen die erg mooi gepresenteerd waren. Dat vond ik deze keer wat minder.

Zodoende had ik wel tijd om de tuin van Overcingel te gaan bekijken, waar in het voorjaar duizenden krokussen bloeien. Het landgoed is het hele jaar door te bezoeken, dan mag je niet in de tuin direct rondom het huis. Nu de krokussen bloeien mag dat wel. Het was een feestje om er rond te wandelen.

Hier ook nog een rij sneeuwklokjes

Het is sowieso een mooi landgoed, met bemoste paden en ook verder van de tuin verwijderd kwam ik nog steeds krokussen tegen. Bijzonder is dat je door de nog kale bomen de hoogbouw van Assen ziet. Het ligt echt midden in de stad, toch had ik het nog nooit ontdekt. Nu ik het weet, ben ik vast van plan om er vaker te gaan kijken. Als ik weer eens in Assen ben, want zo vaak kom ik daar niet.

Toch nog even over het Drents Museum, want dat is een prachtig gebouw. Het oudste deel van het museumgebouw is al kunst op zichzelf . Er is genoeg te zien, zelfs als er geen kunst zou hangen. Wat niet het geval is; er hangt nu werk van de Duitse schilder Neo Rauch.

De tentoonstelling “Sterven in schoonheid”  in het Drents Museum is nog te zien tot 26 maart 2023 evenals het werk van Neo Rauch.

Lees hier meer over Overcingel.